Een burn-out is een sluipmoordenaar. Pas als je getackled op de grond ligt, weet je dat het er al een tijdje aan zat te komen. Ik werd een half jaar geleden gevloerd, en dacht na 3 weken weer beter te zijn. Na 1 dag lag ik er weer af en zat Lodewijk tegenover me aan tafel. “Je bent ziek Jeroen maar het goede nieuws is dat, net als bij een gebroken been dat nooit meer op dezelfde plaats zal breken, je hier sterker uit komt.”
En dan is er werk aan de winkel: Het besef dat herstel echt veel tijd kost en de rugzak eens goed uitgeschud moet worden lijkt in het begin een hopeloze beklimming van een reusachtige berg. Dat doe je liever niet alleen. Dat doe je het liefst met iemand die ervaring heeft en over de juiste tools beschikt om te kunnen klimmen.
Al wandelend door de weilanden wordt er vooral geluisterd door de Grote Vriendelijke Reus en af en toe met zachte hand geduwd in een richting waar pijnpunten zich schuil houden. Met behulp van beide Sterke Leiders wordt er een dagelijks schema opgesteld met veel beweging en wekelijkse opdrachten die tot nadenken uitnodigen. Het schema stel je zélf samen, net als bij de meeste facetten van het herstel.
Dat is het geheim van een goede coach, merk ik nu: hij doet niets voor en zegt niet hoe het moet, hij motiveert en stuurt bij zodat je het zelf kan doen. Zo leer je in elke situatie zelf met de oplossing te komen.
Inmiddels is de rugzak leeg en is het nu zaak om de balans tussen denken en voelen weer terug te krijgen. Dat is voor mij een lastig hoofdstuk omdat ik juist graag vlucht in mijn gedachten om gevoelens voor te kunnen zijn. En zodoende een sluipmoordenaar creëer omdat ik de signalen niet meer ontvang…
